در بیست و یکم دسامبر ۱۹۸۸ هواپیمای پان‌امریکن که از فرانکفورت به دیترویت سفر می‌کرد و قرار بود در لندن

دخترکِ کرمِ کتابِ من! چند انشا بیشتر ننوشته‌ای. دفتر انشایت در مدرسه نگه‌داری می‌شد. من نمی‌دانستم خنده‌های مُسری‌ات به نوشتنت

صبح که بیدار می‌شوم تمام بدنم درد می‌کند. انگار تا صبح لگدکوب شده‌ام. غذا می‌خورم اما طعمش را نمی‌فهمم. می‌خوابم

پریسا جان! تو اولین کسی بودی که توکای آبی را خواندی. وقتی خواندی چرا نگفتی بهمن در قصه نمیرد؟ وقتی

ری‌را جان! در روز خاکسپاری از طرف مدرسه دو جعبه‌ی زیبا و یک چمدان کوچک دریافت کردم. و البته دو

آدم‌های مهربان! آدم‌های نازنین! فراموش کنید. بروید زندگی کنید. بیست و دو روز گذشته است. خود را عذاب ندهید. واقعیت

پریسا و ری‌را امروز به خاک پیوستند.   مراسم یادبود آن‌ها عمومی‌ست. درهای سالن از ساعت یک بعدازظهرِ یکشنبه دوم فوریه